Adaptacja dziecka do warunków szkolnych
Opracowała: Beata Niźnik Guziuk
ADAPTACJA_DZIECKA_DO_WAR_SZKOLNYCH_(1).pdf
Seplenienie ma miejsce wtedy, gdy dana osoba nieprawidłowo wymawia głoski dentalizowane, czyli takie, w których wokalizacji dużą rolę odgrywa odpowiednie ułożenie zębów. Chodzi dokładnie o siekacze górne i dolne, które zbliżając się do siebie, umożliwiają właściwą wokalizację. Zalicza się tutaj takie głoski jak: s, z, c, dz (zaliczane do głosek szeregu syczącego), sz, ż, cz, dż (zalicza do głosek szeregu szumiącego), ś, ź, ć, dź (głosi szeregu ciszącego).
4-letnie dziecko powinno wymawiać poprawnie:
5-letnie dziecko może, ale nie musi wymawiać poprawnie:
6-letnie dziecko powinno:
Ćwiczenia narządów artykulacyjnych wspomagające terapię seplenienia.
Renata Łyszkiewicz
DLACZEGO WARTO DZIECKU CZYTAĆ???
dlaczedo_warto_dziecku_czytac_(1).pdf
Opracowanie: Beatat Niźnik-Guziuk
Ćwiczenia oddechowe
Pamiętajmy, by dziecko wdychało powietrze przez nos, a wydychało przez usta. Zapewni to prawidłowe funkcjonowanie aparatu artykulacyjnego.
Dobrym ćwiczeniem oddechowym jest dmuchanie na pocięte paski papieru, piórka czy confetti. Dmuchać można również za pomocą kolorowej słomki!
Które dziecko nie lubi baniek mydlanych? Kupmy je dziecku i dbajmy o to, by odpowiednio dmuchało: długo - krótko - długo lub słabo - mocno - bardzo mocno
Kolorowe mydełka, bukiety kwiatów czy perfumy - wąchanie ich również przyczyni się do prawidłowego oddychania naszego malucha
Dziecko dmuchać może również wszelkiego rodzaju wiatraki, gwizdki oraz również świeczki
Ćwiczenia usprawniające język
Zachęćmy dziecko, by:
- wysunęło język i postarało się skierować go w kierunku różnych części twarzy - oka, nosa, ucha
- dotknęło czubkiem języka każdego zęba szczęki i żuchwy
- wysunęło język jak najdalej i schowało jak najgłębiej mu się uda
- czubkiem języka wędrował po szeroko otwartych wargach (dla zachęty usta dziecka można wcześniej posmarować czymś słodkim)
Ćwiczenia warg i policzków
- zabawa w miny: pobawny się razem z dzieckiem, poprośmy by zrobił minę wesołą, smutną. Jaką minę robi człowiek, gdy je coś słodkiego lub kwaśnego?
- pomasujmy nasze wargi: w tej zabawie chodzi o nadgryzanie zębami wargi dolnej, potem górnej
- zabawa w balony: nabierzmy powietrze i zatrzymajmy go w wydętych policzkach, następnie przesuwajmy powietrza z jednego policzka do drugiego, by balon pękł - uderzmy palcami w policzek
- poprośmy dziecko, by głośno wymówiło samogłoski: a, o, e, i, u, y. Słychać echo?
Ćwiczenia podniebienia miękkiego
- gdy po zimnym spacerze wrócimy do domu poprośmy dziecko, by pochuchało na zmarznięte ręce.
- chrapanie na wdechu i wydechu
- wypowiadanie sylab: aga, ogo, ugu, eke, yky, ygy, iki, Igi, ago, egę itp.
- kaszlenie z językiem wysuniętym z ust
Ćwiczenia jako forma zabawy
Ważne jest, by ćwiczyć codziennie. Godzinę i miejsce ćwiczeń w domu możemy jednak zmieniać. Pamiętajmy, że ćwczyć można wszędzie: w wannie, sklepie, na placu zabaw. Wtedy dziecko bierze w nich udział chętniej i kojarzy ćwiczenia z czymś przyjemnym.
Regularność
Codzienne powtarzanie oraz regularność z pewnością przyczynią się do lepszego mówienia.
Odpowiedni czas ćwiczeń
Ćwiczyć z dzieckiem powinniśmy około 15 minut dziennie - nie dłużej. Przez ten czas można naprawdę dużo zrobić, a dłuższe ćwiczenia zwyczajnie zmęczyłyby naszego malucha.
Nie zniechęcajmy
Gdy ćwiczymy z dzieckiem, sami powinnismy dać mu dobry przykład i pokazać, jak poprawnie wykonywać ćwiczenia. Co w przypadku jeśli dziecko będzie wykonywało ćwiczenia źle? Nie poprawiajmy go, ani nie zniechęcajmy słowami: Znowu źle to powiedziałeś itp.
Życzę mile spędzonego czasu podczas wspólnych "zabaw logopedycznych" :)
Renata Łyszkiewicz
LATERALIZACJA - PORADY DLA RODZICÓW:
Beata Niźnik Guziuk
Adaptacja dziecka do warunków przedszkolnych
Opracowała Beata Niźnik Guziuk
adaptacja_dziecka_do_przedszkola.pdf
CZĘSTY PROBLEM PRZEDSZKOLAKÓW –
KAPPACYZM I GAMMACYZM
PORADY_I_WSKAZOWKI_LOGOPEDYCZNE_DLA_RODZICA_K_i_G.docx
Słuch fonematyczny (słuch fonemowy) to zdolność, dzięki której rozróżniamy fonemy, czyli najmniejsze elementy mowy, takie jak wyrazy, sylaby i poszczególne głoski. Osoba, która ma zaburzenia w tej sferze, może mieć problemy w odróżnieniu np. "k" od "g" czy "s" od "sz", a to przekłada się na trudności w pisaniu i czytaniu. Słuch fonematyczny jest bardzo ważny ze względu na prawidłowe rozumienie mowy i jej kształtowanie się. Zatem zapraszam do pobrania gry planszowej ćwiczącej słuch fonematyczny. Prosta i urocza gra gwarantująca dobrą zabawę przy ćwiczeniach.
Życzę udanej zabay Renata Łyszkiewicz.
Drodzy rodzice,
Zapraszam do zapoznania z propozycjami, które wspomagają rozwój mowy dzieci. Omówienie dotyczy dzieci młodszych, jak również tych, które wykazują opóźnienia w nabywaniu języka.
JAK STYMULOWAĆ I WSPOMAGAĆ PRAWIDŁOWY ROZWÓJ MOWY DZIECI MAŁYCH ORAZ TYCH, Z OPÓŹNIONYM ROZWOJEM MOWY
1. Ćwiczenia usprawniające narządy mowy (język, wargi, podniebienie miękkie) – wszystkie ćwiczenia wykonujemy z dzieckiem w formie zabawy, w wolnym tempie z twarzą zwróconą w kierunku dziecka.
a) ćwiczenia warg
szerokie otwieranie i zamykanie buzi –„ziewający hipopotam”
nadymanie policzków – „nadmuchiwanie baloników”
cmokanie – posyłanie buziaków
parskanie wargami – zabawa w motor
wyraźne wymawianie samogłosek: aaa (usypianie lalki), uuu (lecący samolot), eee ( naśladowanie płaczu dziecka), e-o (naśladowanie samochodu policyjnego, i-u (naśladowanie karetki pogotowia, e-u (naśladowanie straży pożarnej.
b) ćwiczenia języka
wysuwanie języka na brodę – „zmęczony pies”
oblizywanie językiem warg (usta szeroko otwarte, można je obsmarować miodem lub kremem czekoladowym) – „głodny miś”
wysuwanie języka do przodu i cofanie w głąb jamy ustnej – zabawa „kukułka wylatuje z dziupli”
układanie języka w kąciki ust – „wahadełko”
kląskanie językiem – naśladowanie stukotu kopyt
2. Ćwiczenia oddechowe
Należy zwrócić uwagę dziecka na prawidłowy sposób oddychania: powietrze nabieramy nosem przy zamkniętych ustach, wydech ustami.
wdech przez nos, wydech ustami
dmuchanie na kolorowe przedmioty zawieszone na nitkach
zdmuchiwanie wacików lub skrawków papieru z gładkiej powierzchni np. stołu
zabawa w wąchanie kwiatków (wdech nosem, wydech ustami)
przenoszenie za pomocą rureczki skrawków papieru
zdmuchiwanie płomienia zapalonej świecy
dmuchanie na kolorowe kartki papieru trzymane przed ustami.
3. Ćwiczenia i zabawy dźwiękonaśladowcze
a) naśladowanie odgłosów wydawanych przez zwierzęta, pojazdy, przedmioty z bliskiego otoczenia dziecka. Do zabawy należy użyć zabawek lub ilustracji przedstawiających przedmioty, zwierzęta.
Polecenie: Pokazujemy dziecku zabawkę lub ilustrację np. kotka i mówimy:
To jest kot – kot miauczy miau, miau, miau (następnie zachęcamy by dziecko próbowało powtórzyć za nami)
To jest pies – pies szczeka hau, hau, hau
To jest krowa – krowa muczy mu, mu, mu
To jest kura – kura gdacze ko, ko, ko
To jest piłka – piłka skacze hop, hop, hop
To jest auto – auto jedzie brum, brum, brum
b) wierszyki dźwiękonaśladowcze – czytamy dziecku wierszyki i zachęcamy by próbowało naśladować słyszane w wierszu odgłosy
Co kotek miał?
Mały Jasio kotka
przy kominku spotkał.
Ukłonił się kapeluszem
- porozmawiać z kotkiem muszę:
- miał kotek siostrę?
- Miau!...
- Miał kotek pazurki ostre?
- Miau!...
- Miał kotek mamę i tatę?
- Miau!...
- Miał kotek na grzbiecie łatę?
- Miau!...
I tak sobie przez godzinkę
rozmawiali przed kominkiem!
(Maria Kownacka)
Co słychać na wsi?
Na łące słychać: kle, kle!
W stawie: kwa, kwa!
Na polu: kra, kra!
Przed kurnikiem: kukuryku!
Kokoko w kurniku.
Koło budy słychać: hau!
Na progu: miau!
A co słychać w domu,
Nie powiem nikomu.
(Wanda Chotomska)
Odgłosy
Jedzie pociąg – fu, fu, fu
Trąbi trąbka – tru, tru, tru
A bębenek – bum, bum, bum
Na to żabki – kum, kum, kum
Konik człapie – człap, człap, człap
Woda z kranu – kap, kap, kap
Mucha bzyczy – bzy,bzy, bzy
A wąż syczy – sy, sy, sy
4. Rozwijanie zasobu słownictwa biernego i czynnego u dziecka.
a) wskazujemy i nazywamy w obecności dziecka różne przedmioty z najbliższego otoczenia np. ubrania, zabawki, zwierzęta, pokarmy
b) obdarzamy komentarzem słownym każdą czynność wykonywaną razem z dzieckiem i w obecności dziecka np.:
w trakcie ubierania dziecka nazywamy części garderoby: bluzka, rajstopy, sukienka, spodnie, buty, pantofle, czapka, kurtka itp.
w trakcie kąpieli nazywamy części ciała np. myjemy nóżki, brzuszek, rączki, buzię, uszka itp. W trakcie pobytu z dzieckiem w kuchni nazywamy pokarmy oraz przedmioty używane podczas jedzenia np. „Biorę kubek, wlewam mleko, mleko jest smaczne, Ania będzie pić mleko” itp.
w trakcie zabawy z dzieckiem nazywamy przedmioty, którymi bawi się dziecko: np. bawimy się klockami, zbudujemy dom, dom będzie duży itp.
zachęcamy dziecko do nazywania przedmiotów i czynności z życia codziennego związanych z jedzeniem, zabawą, myciem, ubieraniem się
czytamy dziecku krótkie ilustrowane bajki a następnie zachęcamy dziecko do nazywania obrazków
oglądamy z dzieckiem zdjęcia rodzinne i zachęcamy do wskazywania i nazywania osób znajdujących się na zdjęciach oraz czynności wykonywanych przez dziecko
ćwiczenie rozumienia – zachęcanie dziecka do rozpoznawania i wskazywania części ciała, przedmiotów, osób i czynności znanych dziecku z codziennego funkcjonowania np.
pokaż gdzie jest … mama ………..
podaj tacie ……. klocki ……….
weź do rączki …….kredkę ………
rysujemy wspólnie z dzieckiem przedmioty znane z najbliższego otoczenia – rysując mówimy: „Teraz rysuję dom. Dom ma okna, drzwi, dach i komin itp”. Następnie zachęcamy dziecko do wskazywania i nazywania tego co zostało narysowane.
opracowała Barbara Matyja
Bibliografia:
1. Krystyna Datkun-Czerniak, „Logopedia. Poradnik dla nauczycieli i rodziców. Jak usprawniać mowę dziecka”, MAC Edukacja.
2. Bożena Dittfeld, „Spróbujmy mówić razem”, Impuls.
3. Genowefa Demel, „Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola”, WSiP.
4. Ewa Małgorzata Skorek, „Z logopedią na Ty Podręczny słownik logopedyczny”, Impuls
"Dlaczego warto żeby dzieci uczęszczały do przedszkola"
Dlaczego_warto_zeby_dzieci_uczeszczaly_do_przedszkola.pdf
Opracowała: Beata Niźnik -Guziu
Zapraszamy do artykułu na temat rozwoju zainteresowań czyelnicznych opracowanego przez Panią Beatę Niźnik Guziuk.
rozwoj_zaint.czytelniczych.pdf
Zapraszamy do śledzenia strony terapeutycznej na Facebooku ,,Wczesne wpomaganie rozwoju" prowadzonej przez Panią Anię Grzywacz.
https://www.facebook.com/Wczesne-Wspomaganie-Rozwoju-Dziecka-136270907071954/
Wraz z nowym tygodniem zapraszam wszystkich chętnych do wspólnych aktywności:) Barbara Matyja
1-Rodzinne-zadania-do-wspolnego-wykonania_(2).pdf
Propozycje ćwiczeń słuchowych i zabaw oddechowych- Barbara Matyja
DLA RODZICA:
Dziecko z centralnymi zaburzeniami przetwarzania słuchowego.
Szacuje się , że co najmniej połowa dzieci z rozpoznanymi trudnościami w uczeniu się, dysleksją, zespołem zaburzeń uwagi i zachowania, ma problemy z przetwarzaniem słuchowym typu centralnego. Dzieci z tą chorobą nie są w stanie przetwarzać tego, co słyszą w ten sam sposób jak ich rówieśnicy. Występują u nich problemy ze słyszeniem części dźwięków, mimo prawidłowego słuchu fizycznego, spowodowane przez uszkodzenie centralnej - nerwowej - części układu słuchowego. Zaburzenie występuje jedynie na poziomie przetwarzania bodźców słuchowych, bowiem mózg dziecka nie potrafi rozpoznawać i interpretować dźwięków, zwłaszcza mowy. To niezwykle istotna informacja dla rodziców!
Kłopoty z rozumieniem mowy
Dzieci z APD mogą słyszeć normalnie i rozpoznawać pojedyncze dźwięki w bardzo cichym otoczeniu. Problem pojawia się zazwyczaj wtedy, gdy różnice pomiędzy dźwiękami w słowach, nawet wypowiadanych głośno i wyraźnie, są niewielkie. Często zdarza się to w pomieszczeniach, miejscach, w których panuje hałas, na przykład na placu zabaw, przedszkolu .podczas imprez sportowych.. Gdy mowa nie jest kierowana bezpośrednio do nich, mogą jej nie rozumieć. Podobnie z pytaniami i poleceniami - często nieprawidłowo reagują na nie, zwłaszcza, gdy są długie i skomplikowane. Objawy centralnych zaburzeń słuchu mogą wahać się od łagodnych do ciężkich, przybierając różne formy.
Jeśli podejrzewasz, że twoje dziecko cierpi Centralne Zaburzenia Przetwarzania Słuchowego, zadaj sobie następujące pytania:
· Czy dziecko łatwo się rozprasza i wyraźnie przeszkadzają mu głośne lub nagłe hałasy?
· Czy wykazuje nadwrażliwość na dźwięki, a hałaśliwe otoczenie denerwuje je?
· Czy jego zachowanie i reakcje znacząco poprawiają się w cichszym otoczeniu?
· Czy twoje dziecko ma trudności w wypełnianiu poleceń, nawet bardzo prostych i wielokrotnie powtarzanych?
· Czy ma trudności w czytaniu, ortografii, nauce języka obcego?
· Czy ustnie podawane zadania matematyczne są trudne dla dziecka?
· Czy obserwujesz, że twoje dziecko jest słabo zorganizowane i zapominalskie?
Czy w rozmowie ma ono problemy z podążaniem za myślą drugiej osoby?
Inne częste objawy, to przede wszystkim:
· opóźniony rozwój mowy,
· zaburzenia intonacji i głosu, które mogą przybrać formę mowy wolnej i cichej, bądź bardzo szybkiej i głośnej,
· zmęczenie po przebywaniu w hałaśliwym miejscu,
· częste, silne bóle głowy,
· zaburzona umiejętność skupienia i koncentracja uwagi,
· nadmierne zwracanie uwagi na nieistotne, rozpraszające bodźce słuchowe,
· trudności z zapamiętaniem i powtarzaniem usłyszanej informacji, sekwencji dźwięków, trudności z uczeniem się na pamięć i zapamiętywaniem (na przykład imion, dni tygodnia),
· pismo o charakterze dysgraficznym,
· trudności w czytaniu, polegające na niewłaściwym łączeniu głosek w sylaby, a potem w wyrazy oraz myleniem podobnie brzmiących głosek jak p/b, w/f (co dodatkowo odzwierciedla się w błędnym zapisie),
· błędy ortograficzne w piśmie, ale zazwyczaj typu słuchowego,
· skupianie uwagi na głosie mówiącego, a nie na słyszanych treściach,
· trudności z dobrym słyszeniem w szumie,
· brak płynności w wypowiedzi.
Wstępną diagnozę może postawić specjalista z Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej, jednak właściwe rozpoznanie należy do audiologa bądź otolaryngologa.
Często przyczyna choroby dziecka nie jest znana, ale do czynników ryzyka, które mogą mieć wpływ na wystąpienie Centralnego Zaburzenia Przetwarzania Słuchowego należą:
· wcześniactwo,
· niedotlenienie w czasie porodu,
· uraz głowy,
· zatrucie ołowiem,
· częste i przewlekłe infekcje, zapalenia ucha środkowego,
· genetyczne dyspozycje – dysleksja
Czynnikiem ryzyka może być również zbyt długi czas spędzany przed telewizorem i komputerem.
Bardzo ważna jest wczesna, właściwa diagnoza, które ukierunkuje pracę terapeutyczną z dzieckiem. Pozwala to uniknąć opóźnień w rozwoju mowy i problemów w nauce szkolnej. Jednak większość z testów przeprowadzonych w celu sprawdzenia centralnych zaburzeń przetwarzania słuchowego wymaga odpowiedniego wieku, czyli ukończonych 7 lub 8 lat, dlatego wiele dzieci nie jest diagnozowanych wcześniej i dość późno rozpoczyna odpowiednią terapię.
Wskazówki dla rodziców dziecka z centralnymi zaburzeniami przetwarzania słuchowego:
· w miarę możliwości, w domu i w szkole, redukuj wszelkie szumy i hałasy,
· poproś dziecko, by patrzyło na ciebie, gdy mówisz,
· wracaj się do niego za pomocą prostych, wyrazistych zdań,
· mów w nieco wolniejszym tempie i spokojnie,
· za każdym razem proś dziecko, aby powtórzyło na głos twoje polecenia (także samo do siebie),
· zapisuje zalecenia, rzeczy do wykonania w późniejszym czasie. Twojemu dziecku pomaga dobra organizacja, planowanie, dlatego warto zadbać o spokojny, zorganizowany styl życia,
· zapewnij dziecku spokojne miejsce, w którym w ciszy może odrabiać lekcje i uczyć się,
· dbaj o odpowiednią ilość snu,ucz pozytywnego, realistycznego podejścia do własnych ograniczeń oraz buduj w dziecku poczucie własnej wartości – to bardzo ważne dla prawidłowego rozwoju osobowości twojej pociechy. Wiara w siebie i odpowiednie techniki radzenia sobie z zaburzeniem, czasami mogą zdziałać cuda.
DLA DZIECKA:
Przykładowe ćwiczenia:
Opracowała Beata Niżnik Guziuk na podstawie: Andrzej Senderski - Diagnostyka centralnych zaburzeń przetwarzania słuchowego. Algorytm postępowania diagnostycznego oraz R.W. Keith - Zaburzenia procesów przetwarzania słuchowego. Otolaryngologia, 2004